باغ بی برگ تنهای قلبم
بوته ی خیال من د راین روزهای بهاری سبز شده و جوانه زده است
و در هر تنهایی محض من به بار می نشیند و غنچه می دهد و با گل های
تازه شکفته شده عطروجود تورا درفضا می پراکند و قلب و روح خسته ی
مرا مست روی تو و یاد تو را در ذهن پر تشویش من تداعی می کند..........
اما افسوس که این بوته ی سبز به خزان بی مهری تو بر خورد و از زردی
که به سان پاییز پیشه کردی به زردی نشست وخشکیدوتک تک گلبرگ های
قرمز رنگش کم کم رنگ باخت و از سرخی به سیاهی گروید وپژمرد و در
باد های وحشتناکی که در شبهای بی تو بودن می وزید و همه چیز را با خود
می برد، رها شد............
تاب و توان گفتن این را ندارم که بهارم به پاییزی زرد و بی روح تبدیل شده و
درآستانه ی زمستانی تیره به سرمی برد. چه کنم پاییزای دل من که زردی اش
چشم را می نوازد بهاری بود که سبزی اش نیز چشم را نوازش می کرد ولی
عاشق شد و دیگر نای سبز شدن دوباره رانداشت...............
افسوس که گرچه گل خیال من خیالی بود ولی باغ بی برگ و خزان دیده ی قلبم
سخت واقعی بود و کسی یارای انکار آنرا نداشت.........
افسوس که درآن پاییزسرد وبی روح که کابوس تنهایی هرلحظه کشنده ترمی شد
داشت واقعیت پیدا می کردو تنهایی داشت سراسر قلبم را به تسخر خود می آورد
و مرا رام خود می ساخت.............
آه که من در میان این باغ وحشتزا تنها ماندم و این رد پای تو بوده که به طرف
بی نهایت گام نهاده بودی و از من دور شده ای .................
شاید اگر درآن باغ برای من حتی کهنه کرباس کوچکی ازمحبت بود که مرا
گرممی کرد من زمستان پیش رو را پشت سر می گذاشتم و با امید به آینده به
بهارمی رسیدم ولی هزاران افسوس که تو آنرا نیز با خود بردی...............
دیگر برای من امیدی نیست .من در این باغ بی برگ تنهای قلبم
**می میرم-از پا می افتم............................
بهــــــــــــــــونـــه زندگــــــــــــــــي